27 października Pani Barbara Wojtasik przeprowadziła zajęcia w grupie „ Stokrotek” pod tytułem „Koci detektyw- rozwiązujemy zagadki”. Podstawowym celem zajęć było:

• kształtowanie umiejętności aktywnego słuchania – skupienie się na instrukcji słownej, opisie zadania;
• rozwijanie umiejętności aktywnej pracy i współpracy w zespole;
• rozwijają spostrzegawczość- dostrzeganie układu kodu graficznego, jego kierunku i  odtworzenie go;
• rozwijanie umiejętności matematycznych- przeliczanie zbiory kilkuelementowe,
• rozwijanie ekspresji ruchowej w zabawie naśladowczej.

Zajęcia były oparte na opowiadaniu, które towarzyszyło dzieciom podczas całego spotkania. Opowiadanie było przerywane różnymi zabawami. Poniżej  opowiadanie „Kotki pani Zosi”, a w dalszej części zostaną opisane zadanie, które czekały na dociekliwych detektywów.

„ Pani Zosia miała cztery kotki i bardzo je kochała, dbała o nie, pielęgnowała. Zdarzało się, że czasami jakiś kotek zniknął na jakiś krótki czas, ale po chwili wracał. Któregoś dnia zniknęły wszystkie kotki i nie było ich już bardzo długo. Pani Zosia była bardzo zaniepokojona, szukała wszędzie, pytała sąsiadów- ale, niestety, nikt od rana ich nie widział. Pani Zosia przypomniała sobie, że ma numer telefonu do pewnego bardzo słynnego detektywa, który zajmuje się poszukiwaniem zaginionych zwierząt. Pan detektyw wysłuchał prośby zrozpaczonej pani Zosi i natychmiast się zgodził pomóc odnaleźć ukochane koty.

 Jak tylko przybył na miejsce, od razu wziął się do pracy. Od pani Zosi dowiedział się jak koty wyglądają, jakie są ich imiona. Pani Zosia dodała, że każdemu przyczepiła ozdobną zawieszkę do obroży.

 Pan detektyw wszystko obserwował, rozglądał się, tropił ślady, zbierał informacje i rozwiązywał trudne zagadki. Poprosił o pomoc swoich asystentów, czyli pomocników. Wspólnie znaleźli wkrótce zagubione zawieszki i tropili ślady pozostawione przez koty. Byli już na właściwym tropie!

Wkrótce odnalezione wszystkie cztery kotki: Milę, Manię, Kizię i Kocię. Wcale nie odeszły daleko- zmęczone przygodami spały w ogrodzie pod wielkim drzewem. Pani Zosia była szczęśliwa- zabrała wszystkie kotki do domu, nakarmiła, pogłaskała i z powrotem przyczepiła im ozdobne zawieszki. Nie gniewała się na swoich ulubieńców, ale łagodnie pogroziła im palcem: „Nigdy więcej tego nie róbcie!”. Kotkom było wstyd i przytuliły się do swojej pani.

Cała przygoda skończyła się szczęśliwie – dzięki spostrzegawczości,  umiejętności cierpliwej obserwacji- zagadka została  rozwiązana.”

 W  trakcie opowiadania historii o zagubionych kotkach nauczycielka zaproponowała dzieciom następujące zabawy:

• „Koci detektywi”- nauczycielka podzieliła dzieci   na  5 zespołów. Zadaniem czterech zespołów było ułożenie z fragmentów znajdujących się w kopertach obrazka z charakterystyczną zawieszką zaginionych kotków np. z serduszkiem, z kwiatkiem, z kluczykiem i z kokardką). Pierwszym etapem zadania było odwzorowanie kodu manipulując i ustawiając odpowiednio krążki z identycznymi znakami ( strzałki w różnych kierunkach: skierowane w górę, w dół, w lewo, w prawo i ukośnie).  Po wykonaniu zadania dziecko wyciągało z koperty jedną część obrazka  i kładło go na stoliku. Natomiast piąty zespół układa w ten sam sposób karty z obrazkiem śladów kotów. Wszystkie zespoły odniosły sukces. Po wysłuchaniu kolejnego fragmentu opowiadania zadaniem zespołów było zapamiętanie jak nazywały się koty i jaka zawieszkę miały na obroży. Zadanie nie było łatwe, ale zespoły stanęły na wysokości zadania. Po wykonaniu wszystkich etapów zadania nauczycielka pochwaliła dzieci za spostrzegawczość i bardzo dobrą pamięć potrzebną w zawodzie detektywa.
• Zabawa ruchowa „Koci taniec”– dzieci słuchały poleceń nauczycielki i wykonywały płynne, „kocie” ruchy przy muzyce.
• Zabawa grafomotoryczna- zadaniem dzieci było dokładne odtworzenie szlaczków oraz powtórzenie po śladzie, a następnie samodzielne napisanie cyfry 4.

          Na zakończenie zajęć nauczycielka zaprosiła  dzieci na dywan na rozmowę podsumowująca. Każde dziecko miało szanse podzielić się z grupa swoimi spostrzeżeniami na temat zajęć lub poszczególnych zadań. Mówiły o tym , co im się najbardziej podobało, co sprawiło najwięcej trudności.

         Nauczycielka podczas każdego etapu spotkania wyjaśniała dzieciom jakie jest cel zadania. Przed pracą zespołowa przypomniała dzieciom zasady dobrej współpracy. Podczas zajęć nauczycielka wykorzystała elementy kodowania, oceniania kształtującego oraz metody aktywizujące.

Motto:

„ Dziecko ma prawo być sobą. Ma prawo do popełniania błędów. Ma prawo do posiadania własnego zdania. Ma prawo do szacunku …”

Janusz Korczak